Dat waren de ongelukkigste jaren van mijn leven, zegt Jacques en terwijl hij het zegt krijgt hij de tranen in de ogen. Wij konden het er niet gewoon worden tussen die Franskiljonse Gentenaars. Op de speelplaats stonden mijn broer en ik tegen de muur te wenen en ’s avonds was het hetzelfde liedje op onze kamer. De meeste internen mochten iedere zaterdag naar huis, wij maar om de veertien dagen. Van de 300 internen bleven er slechts 30 en dat waren dan meestal West-Vlamingen uit de Westhoek of uit Oostende. We schreven brieven naar huis met de belofte dat we braaf zouden zijn maar ons pa was onverbiddelijk.

Toen we zestien waren, zei mijn pa: Er is meer werk op den hof. Jean-Pierre, gij blijft thuis en Jacques, gij kunt voor peirdemister leren. En zo geschiedde. Onze Jean-Pierre had iets meer interesse in de beesten en ik leerde iets makkelijker. Die laatste drie jaren van het middelbaar, die konden echt wel tellen. Er waren weinig zaterdagen dat ik geen strafstudie had. Ik was een heuse rebel, bekent Jacques, en een paar keer heeft het niet veel gescheeld of ik was buitengevlogen.

Op een winterse woensdagmiddag had het gesneeuwd en de geplande voetbalmatch werd vervangen door een toneelvoorstelling. Onder leiding van enkele broeders trokken we naar de schouwburg en alles liep goed tot we een groep meisjes van Sint-Bavo tegenkwamen. Zo dapper als tellen gooiden we sneeuwballen naar die meisjes en die nonnen. Een broeder schoot in een Franse koleire en verbood om nog sneeuwballen te gooien.

In 1969 schreef ik me in op de universiteit van Gent. Na mei 68 was het een woelige periode in de studentenmilieus en op tv lieten ze regelmatig beelden zien van studentenmanifestaties en -stakingen. Ik zie je daar volgend jaar al tussen lopen, zei mijn pa, ik durf wedden dat ge op de eerste rij zult staan.
Ik was graag op kot geweest, maar mijn verleden in Saint-Amand indachtig, oordeelden mijn ouders dat het beter zou zijn dat ik alle dagen naar huis kwam. Dat was een lelijke streep door mijn rekening. In oktober trok ik dus op met mijn boekentaske en als ik thuis kwam begon ik onmiddellijk op den hof te werken. Moet jij niet studeren?, vroeg mijn pa dan. Na een maand vond hij het beter dat ik toch maar op kot zou gaan want anders zou er van dat leren toch niet veel in huis gekomen zijn.

Toen ik thuis kwam met dat slechte nieuws, belde mijn pa naar mijn kotmadam om te vragen hoe het kwam dat ik gebuisd was. Toen hij hoorde dat ik zonder iets te zeggen verhuisd was, was het kot te klein, kan je wel denken, lacht Jacques.

’t Was gedaan met uitgaan en ik moest beginnen blokken, maar ik was een vogel voor de kat want ik wist op voorhand dat ik het niet kon halen. Ik had voor sommige vakken een nul en zoiets ophalen, was een onmogelijke zaak. Ik was dus terug gebuisd, maar thuis moesten ze toch toegeven. Ik mocht verder doen.

De opleiding veearts bestond in die tijd uit drie jaren kandidatuur en drie jaren doctoraat. Over mijn tweede jaar kandidatuur heb ik drie jaar gedaan want ik heb niet alleen gebist maar ook nog eens getrist en ook mijn derde jaar heb ik gedubbeld. In mijn eerste doctoraat heb ik mijn vrouw leren kennen en begon ik stillekes aan mijn verstand te krijgen, lacht Jacques, die drie jaren doctoraat heb ik dan zonder te bissen kunnen afwerken.

Mijn studententijd was de schoonste tijd van mijn leven waar ik nog dikwijls aan terugdenk, vervolgt Jacques. Ik zat in drie studentenclubs en bijna ieder jaar zetelde ik in het presidium (bestuur van een studentenclub). Ik ben vaak preses geweest en regelmatig organiseerden we fuiven of een bal. Dat was echt kassa, kassa in die tijd.

Om je een voorbeeld te geven, zegt Jacques, met Zeelse studentenclub Klodde organiseerden we ieder jaar een bal in ’t Zelehof. We hadden meer dan 1000 entrees aan 70 frank (1,75 euro) plus een percent op de drank. De enige kost die we hadden was de discobar. Toen ik preses was van Klodde, hadden we zo maar eventjes 125 000 frank (3125 euro) in kas en dat was geld in die tijd. Als we ’s zaterdags naar een fuif gingen werd onze inkom betaald en kreeg ieder lid nog een aantal bierbonnekes er bovenop. In Gent was dat net hetzelfde. Als je een goed lid was, kon je een heel jaar uitgaan op kosten van de studentenclub. Iedere week organiseerden we twee activiteiten. Op dinsdag was dat eten en drinken en op donderdag was het steevast cantus. En ieder academiejaar moest de kas leeg zijn!

Pas in de drie jaren doctoraat was er naast theorie ook praktijk. In het begin mocht je meelopen met de laatstejaars en pas in het derde jaar mocht je echt je handen uit de mouwen steken. De veeartsenijschool had een eigen praktijk in de streek van Drongen, Nevele en Vlinderhoutem. In die gemeenten kwamen geen andere veeartsen en voor de boeren had dit het voordeel dat ze minder moesten betalen want de staat betaalde een deel van het honorarium. We trokken altijd de baan op met een assistent van de prof en drie studenten. Ik was altijd bij de rappen als de assistent vroeg wie een keizersnede of zo wou doen en zo heb ik veel geleerd.

In mijn tijd kwamen de meeste studenten uit het boerenmilieu en waren er bitter weinig meisjes. We zijn met 80 afgestudeerd en daar waren slechts 5 meisjes bij.

Nu is dat totaal anders. Veel studenten hebben helemaal geen voeling met de boerenstiel en 70 à 80 % zijn meisjes. De opleiding is ook veranderd. Wij moesten alles kunnen: kleine huisdieren, paarden en rundvee. Nu moet je kiezen wat jouw specialiteit wordt.

In 1978 had ik dan eindelijk mijn diploma op zak.

Wij hadden dat nooit geleerd. Ik trok bij mijn confrater Emiel Derde te rade. Die maakte er niets van. Je zet een tang op dat oor en met een mes snij je dat eraf.

Allez swat, de volgende zaterdag kwam die man met zijn hond en ik deed wat Derde me had gezegd. Ik verdoofde de hond, coupeerde het eerste oor, naaide dat netjes dicht en deed net hetzelfde bij het tweede oor. Ik doe de hond een kraag om en als ik de hond omdraai, krijg ik bijna een hartinfarct. Ik had het ene oor aan de buitenkant afgesneden en het andere aan de binnenkant. Ik dacht: miljaardegrijs wat nu? Ik heb die oortjes mooi afgeplakt en de man was buiten. Ik was pas enkele weken bezig met mijn praktijk en dan zo’n blunder, om door de grond te zakken van schaamte.

Enkele dagen later belt de man en ik deed teken naar mijn vrouw: ik ben niet thuis. Maar dat teken kende ze toen nog niet en ze zei: ik zal mijn man eens geven. Ik zit me er scheel op te kijken, zei de man, en ik heb de hond al voor de spiegel gezet, er is iets mis met die oren en ik weet niet wat. Kom er nog eens mee terug, antwoordde ik, we zullen dat eens bekijken.

Een dag later heb ik dan die oortjes nog eens gesneden maar dan net omgekeerd. Zes weken later kwam de man terug om zijn hond te laten vaccineren. De oortjes stonden mooi recht maar ze waren wel wat klein!

Een andere leuke anekdote is die van die teckel. Ik werd opgeroepen om een hondje te euthanaseren in de buurt van de Zandberg. Ik was op de baan en toen ik bij die mensen kwam, zag ik dat ik dat spuitje niet bij had. Geen probleem, zei ik tegen die mensen, ik zal hem meenemen en thuis een spuitje geven. Ik moest nog bij een boer in Waasmunster zijn voor een dringend geval. Ik rij dus met dat hondje naar die boer en toen ik klaar was, zag die boer het hondje in mijn auto. Da’s een schoon beestje, zei hij, waarop ik hem vroeg of hij het wou hebben. Zijn kinderen keken hem aan met ogen van ‘astemblieft papa’. Ik was blij dat ik het jonge hondje niet moest doodspuiten en had een paar kinderen blij gemaakt.

Enkele dagen later kwam ik de vrouw van het hondje tegen en ze vroeg me of het beestje niet te veel had afgezien. Nee, antwoordde ik resoluut. Drie weken later kreeg ik telefoon van die vrouw: mister, ons hondje staat hier voor de deur.

Om een lang verhaal kort te maken. Michels heeft er nog een tijdje gewoond, in 1987 zijn we begonnen met de afbraak, bouwden daarna ons huis en eind 1989 zijn we verhuisd naar het Goeiende.

En even later hebben we onze eerste stal gebouwd en startte mijn vrouw als boerin. Toen onze Karel in 1993 vroeg of hij naar de landbouwschool mocht, sprong ik een gat in de lucht, zegt Jacques met enige fierheid, en zo kreeg mijn droom een doel: een bedrijf uitbouwen voor onze zoon. In 1992 hebben we onze eerste stal gezet voor 90 beesten, vijf jaar later volgde een tweede stal voor 250 beesten, in 2008 volgde er nog een en in 2013 een stal voor het jong vee. We hebben nu een gesloten bedrijf van om en bij de 600 dikbilrunderen en alle dieren blijven op het bedrijf tot ze slachtrijp zijn. Mijn vrouw ontfermt zich over de kalveren en onze Karel doet de rest. We zijn vrij goed uitgerust met moderne machines en dat maakt het werk ook een pak makkelijker. Het meeste voedsel (maïs, tarwe, spelt en gerst) verbouwen we zelf. Enkel soja en lijnschilvers moeten we nog aankopen. En natuurlijk ook het stro. Iedere zomer halen we dat zelf in Sterrebeek (tegen Brussel). Nee, ik ben heel tevreden hoe ik erin geslaagd ben om mijn droom waar te maken, zegt Jacques.

Jonge veeartsen hebben vaak geen band met het boerenleven of denken niet verder dan hun neus lang is. Ik weet dat sommige boeren het niet makkelijk hebben in deze dagen en daarom probeer ik hen altijd de beste raad te geven.

Ook boerderijen moeten rendabel zijn, willen ze blijven bestaan.

Na opzijduwen van de pens kan de baarmoeder door een assistent van de dierenarts (of de boer) vastgenomen worden met een baarmoedertang, en vervolgens door de dierenarts ingesneden. Ook de vruchtvliezen moeten ingesneden worden.
Er wordt zo veel mogelijk vermeden dat vruchtwater in de buikholte terechtkomt. Het kalf wordt uit de baarmoeder gehaald, eventuele vruchtvliezen rond de neus en mond worden verwijderd en het kalf wordt geprikkeld met gras en zachte nepen in de neusgaten totdat het begint adem te halen.
Na controle van de andere baarmoederkant op een eventueel tweede kalf, wordt alles weer dichtgenaaid met traag resorberend chirurgisch draad. De vruchtvliezen worden in de baarmoeder gelaten, omdat die pas na een tijdje vlot loslaten en gewoon afkomen via de vagina.
(Bron: Wikipedia)